Op 5 november 2019 werd mijn zus Jill Himpe op 36 jarige leeftijd brutaal om het leven gebracht door haar ex. Na jaren van terreur en intimidatie had mijn zus eindelijk de moed gevonden om in de zomer van 2019 de stap te zetten om weg te gaan van haar ex. Ze ging terug bij mijn moeder wonen en vond snel een goede job als vertegenwoordigster. Stilletjesaan begon ze haar leven terug op te bouwen en we zagen opnieuw een schittering in haar mooie ogen, ze begon terug te lachen, kwam terug wat bij in gewicht kortom ze had er terug zin in en ging een hoopvolle toekomst tegemoet. Tot die bewuste ochtend van 5 november waar hij mijn zus had opgewacht en onder bedreiging in de auto dwong, hij reed rond met haar en stopte vervolgens in de Moeskroensesteenweg te Aalbeke om haar eerst te folteren met een hobbymes (een lemmet van amper 1cm) en dan haar praktisch te onthoofden... Daarna reed hij rond met het lichaam van mijn zus naar het huis van mijn moeder (zij was gaan werken) om haar daar te gaan "tentoonstellen" in de keuke van mijn moeder. Hij reed weg naar een parking, belde mij op "om te vragen waar mijn moeder was en ik zei dat zij was gaan werken en hij gooide de telefoon dicht" (wij wisten toen niet wat hij kort daarvoor had gedaan) kort daarna heeft hij zichtzelf aangegeven en werd dus opgepakt. De jaren gingen voorbij en in februari 2024 was het eindelijk zover, het langverwachte assisenproces, het moment waarop mijn zus gerechtigheid zou krijgen. Jaren bereiden we ons voor op dat moment... 2 slopende weken volgden voor ons want wij moesten opvang regelen voor de kinderen om aanwezig te kunnen zijn op dat proces (niemand wist hoelang zo'n dag kon duren, gemiddeld was dit van 9-18u) regelen waar we konden parkeren op zo'n proces want hier is bitter weinig parking. Nope voor de nabestaanden is hier niks voorzien, eten moesten we zelf voorzien, nope hier krijg je ook niks, koffie moet je ook gaan zoeken, nope dat is ook niet voorzien. Kortom je moet alles zelf gaan uitzoeken. Iets waar je absoluut geen zin en energie voor hebt want je gaat naar zo'n proces omdat dit het laatste is dat je nog kan doen in de weg naar gerechtigheid. Helaas kregen wij een uitspraak die eigenlijk om mee te lachen is, hij kreeg 29 jaar (in Belgïe moet je bij een celstraf vanaf 30 jaar de helft uitzitten, alles daaronder kan je vrijkomen na 1/3 van de straf) maw hij kan zijn eerste aanvraag doen om vrij te komen binnen 4.5 jaar... hij zal dan 9 jaar hebben gezeten... Hij kreeg strafvermindering... de reden was, hou je vast... er is een europese wet die stelt dat je strafvermindering kan krijgen als justitie te traag werkt... want voor gedetineerden in voorhechtenis vindt men het onmenselijk dat men moet wachten om te horen hoelang men zal moeten blijven in de gevangenis, voor die mensen werd die vermindering in het leven geroepen. Het feit dat de nabestaanden van de slachtoffers ook zolang moeten wachten wordt blijkbaar geen rekening mee gehouden. Dus gezien alles zolang bleef aanslepen en eigenlijk justitie die te traag heeft gewerkt kreeg dat monster strafvermindering, ipv 30jaar cel kreeg hij 29 jaar cel. Een gigantisch verschil voor ons want binnen 4.5 jaar zullen wij elkaar opnieuw in angst moeten leven want de kans is groot dat hij vrijkomt... Wetende dat dat een waar monster want er zijn psychiatrische verslagen waarin staat dat hij binnen de 5 jaar na vrijlating opnieuw een partnermoord zal plegen... blijkbaar heeft justitie daar schijt aan en neemt hun maatschappelijke rol niet serieus en zijn dus bereid om zo iemand terug vrij te laten in onze maatschappij. Zodat hij opnieuw kan moorden deze keer kan het jouw kind, zus, tante,... zijn.... Dit is de bittere realiteit in Belgïe iemand die fraude pleegt bij de belastingen zit langer in de cel dan iemand met een zwaar crimineel verleden...
Wij voelen ons dan ook maatschappelijk verplicht om hier iets aan te doen, mijn zus kreeg geen gerechtigheid maar misschien kunnen we andere mensen beschermen en de strijd aangaan om deze Europese wet te bevechten te laten aanpassen. Hiervoor gaan we te rade gaan bij juridische mensen die ons gaan adviseren.
Een volgend luik dat we wensen aan te pakken is degelijke ondersteuning bij de nabestaanden van slachtoffers tijdens een assisenproces. Wij willen de dichte familie van de slachtoffers de ochtend van het proces gaan ophalen bij hen thuis, zodat men niet zelf moet stressen om op tijd op het proces te zijn, om parking te moeten zoeken, kortom die mensen moeten zich enkel maar focussen op het proces zelf en niet op de praktische zaken want geloof me dit zijn hele stressvolle situaties waar je geen energie wilt instoppen maar toch noodgedwongen moet doen. Wij willen de mensen ondersteunen, we willen plekjes zoeken waar ze tot rust kunnen komen tijdens het proces en niet in die enge assisenzaal moeten vertoeven en constant op het gezicht van de moordenaar moeten kijken en horen hoe hun geliefde werd afgemaakt, gefolterd... neen tijdens zo'n proces eens kunnen ontsnappen en niet moeten nadenken waar je naartoe kan, neen wij willen een "veilige haven" creëren en die mensen soigneren zodat ze zich geen zorgen moeten maken over dit soort zaken.
Hoe gaan we dit doen?
1. opstart van de "Jill Himpe Stichting"
2. In eerste instantie willen we een ruim voertuig aankopen om de nabestaasten te gaan ophalen en terugbrengen tijdens een assisenproces. Hiervoor gaan we in dialoog met de rechtbanken in de regio om onze gegevens door te geven aan de nabestaanden van de slachtoffers die aanwezig zullen zijn op een assisenproces.
3. Wij willen een ruimte voorzien waar men kan onthaasten en even op adem kan komen. Hiervoor gaan we in dialoog met de stad waar het assisenproces doorgaat, wie weet hebben zij een geschikte plaats hiervoor.
4. Wij willen in dialoog gaan met advocaten die ons kunnen sturen om de europese wet te gaan aanvechten. Dit zal een serieuze opdracht zijn daar zijn we ons van bewust maar het is niet onmogelijk.
5. In een later stadium willen we vrouwen die gevlucht zijn van familiaal geweld helpen om terug op hun eigen benen te staan. Helpen in een zoektocht naar werk, zelfvertrouwen, een woning,... Noem maar op alles wat ze zijn kwijtgeraakt helpen terug te vinden zonder hen van het kastje naar de muur te sturen.
We willen ons laten bijstaan door mensen met de juiste knowhow om dit tot een succes te maken want wij willen niet dat andere mensen zoiets moeten meemaken. Onze zus krijgen wij nooit meer terug maar misschien kunnen we iets betekenen opdat haar dood niet voor niks zal zijn geweest. Om dit te kunnen verwezenlijken hebben wij geld nodig, heel veel geld dat weten we maar al te goed maar het is mogelijk mits de juiste motivatie, dus wie helpt ons? De kleinste gift is al een hele grote hulp want door die gift weet je dat je onze wereld een klein beetje veiliger maakt. Wie helpt ons in onze strijd naar gerechtigheid?
Heb je geen paypal of kredietkaart? Dan kan je ook doneren via overschrijving op rekeningnummer BE30 0636 2170 9411
Himpe Lois en Himpe Kim